در این پست به میکس مونو پرداختم. به باور خیلی از مهندسین حرفه ای صدا، تقریبا در 90 درصد موارد افراد موسیقی را در حالت استریو کامل و صحیح گوش نمیکنند حتی زمانیکه هدفون بر گوش دارند.حالت استریو نیازمند دو عدد بلندگو است که شنونده باید در مرکز ان قرار داشته باشد.
به عبارت دیگر میتوان گفت که افراد به یک حالت استریو شکسته شده گوش میکنند. برای مثال هنگامی که در ماشین به موسیقی گوش میکنید در مرکز خودرو ننشسته اید پس عملا استریو شکسته شده و به مونو نزدیک تر است. حال با درنظر داشتن این موارد پیشنهاد میشود که ابتدا مونو میکس کنیم سپس استریو را شکل دهیم.
سیگنال مونو صدای تک کاناله است که ممکن است توسط یک یا چند میکروفن ضبط شده باشد. اما خروجی فقط در یک لاین گنجانده شده و تفاوتی میان باند چپ و راست وجود ندارد و برای پخش تنها وجود یک بلندگو کافی است.
در این حالت تمامی لاین ها به صورت روی هم و در مرکز فضای صوتی قرار گرفته اند. و برای میکس آنها میتوانیم سه پردازش لول بندی، اکولایز و کمپرسور را روی آنها انجام دهیم.
برای میکس در حالت مونو میتوانید از کلید مونو روی کارت صدای خود یا پلاگین های استریو ایمیج روی لاین bus استفاده کنید.
در میکس مونو تداخل ها و هم پوشانی های فرکانسی به راحتی خود را نشان میدهند. معمولا بیشترین تداخل مربوط به لاین کیک و بیس است.
همچنین مشکلات فازی را نیز در حالت مونو میتوان به راحتی شناسایی کرد و برای حل آن راه کارهای مناسب را درنظر گرفت.
برای عمق دادن به میکس در حالت مونو میتوانید از ریورب و دیلی مونو استفاده کنید.
پیشنهاد میکنم که پروسه میکس را با میکس مونو آغاز کرده. و سپس برای گسترش و شکل دادن به فضای صوتی به حالت استریو رفته و پنینگ مناسب را انجام دهید.
